De mensen achter de loonstrook: Desirée van den Bos

In dit artikel:

Desirée van den Bos (46), zelfstandig salarisprofessional die onder de naam Adense werkt, beschrijft hoe zij van de financiële administratie naar volledige salarisvoering stapte en waarom zij haar werk als zinvol en vakmatig ziet. Nadat ze bij een eerdere werkgever steeds fouten moest herstellen bij loonruns, besloot ze dat ze die processen zelf wilde doen en voorkomen. Nu werkt ze als zzp’er zowel op interimbasis als voor vaste klanten.

Wat haar aantrekt in het vak is de maandelijkse prestatie: elke loonrun moet kloppen en medewerkers moeten op tijd en juist hun salaris ontvangen. Dat raakt volgens haar aan de levens van mensen — van ziekte en ouderschapsverlof tot pensioenopbouw — en geeft daarom veel voldoening. Ze benadrukt dat wat op de loonstrook staat het zichtbare eindresultaat is van een complex, onzichtbaar proces met wet- en regelgeving, adviseurs en automatisering erachter. “Het mooie aan dit vak is: je moet elke maand presteren, leveren,” zegt ze.

Desirée legt uit dat het werk twee kanten heeft. De basis is strak en regels-georiënteerd: cijfers moeten kloppen en wetten moeten gevolgd worden. Daarnaast is er een adviserende rol waarin je vooruitdenkt voor opdrachtgevers. Bijvoorbeeld bij onbetaald verlof moet je niet alleen administratief regelen, maar ook klanten informeren over de effecten op pensioenafdracht, vakantiegeld en eventuele uitkeringen. Die adviserende dimensie wint volgens haar aan belang: cao’s, wetgeving en regels veranderen continu, en salarisprofessionals moeten hun kennis bijhouden om werkgevers proactief te kunnen adviseren.

Ook de relatie met HR wordt hechter. Salaris- en personeelszaken zijn steeds vaker verweven, waardoor salarisprofessionals vaker betrokken worden bij bredere personeelsvraagstukken. Tegelijkertijd zorgt automatisering ervoor dat routinetaken verminderen; Desirée heeft zoveel mogelijk processen geautomatiseerd, ondanks aanvankelijke terughoudendheid. Door automatisering daalt de foutgevoeligheid en ontstaat er tijd die ze gebruikt om meerwaarde te leveren in advies en klantcontact. Ze merkt dat sommige medewerkers en werkgevers rechtstreeks contact met haar zoeken voor vragen die hun eigen werkgever niet kan beantwoorden, iets wat ze juist leuk vindt.

Verder signaleert Desirée een tekort aan salarisprofessionals. Mogelijke oorzaken ziet ze in een gebrek aan vervolgonderwijs dat specifiek op dit vak richt, waardoor jongeren de functie minder in beeld hebben. Ze noemt het jammer, omdat het vak volgens haar afwisselend en waardevol is — niet alleen cijfers invoeren, maar meedenken met ondernemers en medewerkers. Haar advies aan geïnteresseerden: loop een dagje mee, volg interne opleidingen of vraag naar snuffelstages; veel collega’s ontvangen zulke geïnteresseerden graag.

Kort samengevat: Desirée laat zien dat salarisadministratie meer is dan routinewerk — het combineert nauwkeurigheid en regelgeving met advies, impact op mensenlevens en toenemende automatisering. Haar ervaring illustreert dat het vak dynamisch is, maatschappelijke relevantie heeft en ruimte biedt voor professionals die zowel precies kunnen werken als vooruitdenken.