Werknemer volledig uit beeld: geen dringende reden voor ontslag op staande voet
In dit artikel:
Een in het buitenland geworven tandarts, in dienst van 1 oktober 2024 tot 1 oktober 2026, verdween na 24 januari 2025 van de radar nadat hij had laten weten niet meer bij de werkgever te willen werken. De werkgever probeerde herhaaldelijk contact te krijgen, gaf officiële waarschuwingen op 18, 21 en 25 februari 2025 en stopte het loon per 25 februari. Op 28 februari 2025 werd de werknemer op staande voet ontslagen wegens herhaaldelijk niet verschijnen voor werkzaamheden. De werkgever vorderde vervolgens een gefixeerde schadevergoeding van circa €120.000 (het loon tot het einde van de arbeidsovereenkomst). De tandarts diende een tegenvordering in van hetzelfde bedrag.
De kantonrechter wees zowel het hoofdverzoek als het tegenverzoek af. Hoewel de werknemer zonder toestemming afwezig was en daarmee sprake was van hardnekkige werkweigering, oordeelde de rechter dat dat op zichzelf geen dringende reden vormde voor ontslag op staande voet. De rechter vond dat de werkgever een minder ingrijpend middel had kunnen kiezen, zoals het voortzetten van de loonstop en het verzoeken om ontbinding van de arbeidsovereenkomst bij de kantonrechter. Dat een ontbindingsprocedure enige tijd kan duren, staat een tijdelijke aanstelling van een andere tandarts niet in de weg volgens de rechter.
Daarnaast verwierp de rechter het tegenverzoek van de werknemer omdat dit te laat was ingediend: een dergelijk zelfstandig verzoek moet binnen twee maanden na het ontslag worden ingebracht; het tegenverzoek kwam pas op 11 juli 2025 binnen en miste daardoor de wettelijke termijn. De stelling van de werknemer dat de termijn niet voor tegenverzoeken geldt, vond geen gehoor.
Kort samengevat: de werkgever kreeg geen recht op de gevorderde gefixeerde schadevergoeding omdat het ontslag op staande voet niet door een dringende reden werd gerechtvaardigd, en het tegenverzoek van de werknemer werd buiten behandeling gelaten wegens tijdsoverschrijding. De rechter wees erop dat de uitkomst mogelijk anders had gelegen als de werknemer eerder al na waarschuwingen herhaaldelijk zonder opgave van redenen was weggebleven.